op die rand van die afgrond

dit is waarskynlik die teenstrydighede tussen dit wat gesien en dit wat gehoor word wat die werk “storm sequence” van shaun gladwell so fassinerend maak.  in hierdie film bevind ‘n skaatsplank-ryer (en die kyker, hom) op ‘n herkenbare openbare plek – in hiedie geval:  bondi beach, sydney – waar die kunstenaar op die rand van ‘n betonblok wat bo die see dryf, toertjies doen.  in die ‘normale’ verloop van omstandighede skaats die kunstenaar na hartelus senutergend na aan die afgrond, en sou sy bewegings in daardie konteks (soos dit maar met skaatsplanke is?) bruusk kon voorkom.  met die meegaande klankbaan van die eietydse komponis, kazumuchi grime, en die naderende reënstorm wat by die oomblik die kleur van die werk byna tasbaar bedreig, bly die skaatsplank-ryer onbewus besig met die hier en nou van elke stop, draai en gly van sy speelding.  hy hang soms vir ‘n oomblik gewigloos in die lug voordat hy (gevaarlik te na aan die afgrond) weer sy ritmiese partroonlose bewigspatroon hervat.  in hierdie werk word die kyker op ‘n oorspronlike manier gedwing om die normale te herevalueer en selfs te beinvloed:  die alledaagse spelerigheid van ‘n skaatsplank-ryer word uit konteks geneem met behulp van die vloeiende, eteriese klanke wat die bewegende beeld vergesel (‘n kalmte oorval die luisteraar) terwyl die kyker die storm sien naderkom, en die gevaar begin oorweeg van die noukeurige balans van 3 kubieke voet van been en bloed  wat klaarblyklik die noodlot tempteer.  en dit op ‘n skaatsplank van alle dinge.

die werk is hoogs invloedryk in die opsig dat die kyker gekonfronteer word met beelde wat mekaar weerspreek (enersyds die speelsheid van skaats midde die dreigende naderkom van ‘n storm) en verder die luisteraar wat tot bedaring gestem word.  ‘n bietjie soos om na ‘n bach prelude te luister terwyl mens teen 130km per uur voortsnel op die (eertydse) ben schoeman – alles in ‘n poging om die onkeerbare te vermei, of dan minstens net momenteel in beheer te voel.