inleiding tot uitgawe 09

iewers tussen aanvaar en vermy is daar ‘n plek van ontmoet wat ‘moontlikheid’ heet.  dit is die oomblik van hoopvolle aarseling en dan die waaghalsigheid om net te spring – die onpeilbare dieptes in.  die vryval in daardie oomblikke van oorweging word in baie gevalle die verwysingspunte waarvan ons later sê:  toe het ek gewéét.  aan die begin van hierdie voortspoedende nuwe jaar haal ek graag aan uit katalekte, van breyten breytenbach:

die probleem is nie

om oppad te wees na nêrens

die ding is wat dóén jy

wanneer jy daar kom

alle paaie lei na moontlikheid, en moontlikheid word nie noodwendig R-O-M-E gespel nie.